Dingle bells, Dingle all the way

Iedereen weer bedankt voor de reacties.

@Gertjan, fijn dat de planten niets te kort komen. We hebben wat zon jullie kant op gestuurd dus daar moeten jullie wat van gezien hebben. Als je wel eens hebt geprogrammeerd dan moet je Boole inderdaad kennen. Al duurde het bij mij even voordat het kwartje viel.

@Ineke, we waren voorbereid op regen dus in zoverre nemen we het op de koop toe. Maar het is ook wel fijn als er soms droge dagen tussen zouden zitten. Laat dat nou toevallig het geval zijn (zie onder).

@Charlien, ze hebben hier, behalve Ladies View, ook nog huisjes in alle kleuren van de regenboog. Wat de muziek betreft, ik kan het proberen, dan merk ik vanzelf of Schots goed valt.

@Ma, die fuchsia's zijn wel 2 mans hoog. Een pub is hier meer een combinatie van een bar en restaurant dus het is logisch dat we daar vaak heen gaan. Ja, het is echte Ierse muziek maar die heb je dan ook in alle soorten en maten.

Dag 11 (Caherdaniel en Valentia Island)
Joepie, voor het eerst een dag zonder regen. En ook nog met veel zon. Het moet niet gekker worden!

We wilden vandaag met de boot naar de Skellig eilanden. Maar we hadden gisteren op internet al gezien dat alles volgeboekt was voor de komende dagen. Veel toeristen gaan naar het eiland omdat het laatste shot van de Star Wars film "The Force Awakens" met de oude(re) Luke Skywalker, op Skellig Michael is opgenomen. Wij wilden er vooral heen vanwege de wandelmogelijkheden, de natuur en om het klooster dat tussen de 6e en 8e eeuw is gesticht te bezoeken. Helaas!

In plaats daarvan zijn we een walvis- en dolfijnen excursie gaan doen. De boot vertrok vanaf Caherdaniel, een paar kilometer bij Waterville vandaan. Tijdens de tocht zagen we veel Jan van Genten en noordse pijlstormvogels. De gids zag op een gegeven moment dolfijnen, maar die hebben wij niet kunnen ontdekken. Toen we dichterbij kwamen bleken ze te zijn verdwenen. Eén van de andere deelnemers zag nog een puf van een dwergvinvis maar ook die hield zich voor ons verborgen. Een beetje teleurstellend, maar dat is de natuur.

Na de lunch bij The Blind Piper zijn we over de zuidwestelijke Ring of Kerry richting Valentia Island gereden. Dit wordt gezien als het mooiste deel van de Ring en dat kunnen we zeker beamen. We zijn een aantal keer gestopt om van het uitzicht te genieten waarbij vooral de Kerry Cliffs bijzonder spectaculair zijn. Valentia Island, aan één kant te bereiken via een brug, is 11 kilometer lang en staat bekend om de mooie vergezichten, de eerste transatlantische telegraafverbinding en de vondst van voetafdrukken van de tetrapod. Heeft iemand een idee wat dit laatste is?

Dag 12 (reis naar Ventry)
Vandaag weer een reisdag. Voordat we vertrokken hebben we nog een korte wandeling langs het meer gemaakt waar Lakelands Farm Guesthouse aan ligt. Het was mooi weer en er waren prachtige weerspiegelingen in het water.

Het volgende verblijf, Ceann Trá Heights, bevindt zich in Ventry op het laatste schiereiland dat we deze reis aandoen: Dingle. We hebben de noordelijke weg van de Ring of Kerry genomen en hebben de transatlantische route op Dingle vervolgd. Bij Inch, op onze wegenkaart ook echt een inch groot, zijn we de weg afgegaan om onze bij de supermarkt gekochte belegde broodjes te eten op het strand. Daarna hebben we nog een korte strandwandeling gemaakt om vervolgens verder te gaan richting Ventry.

Ceann Trá Heights heeft een prachtig uitzicht op de Dingle Bay, die eveneens op de Atlantische Oceaan uitkomt. Ook hier hebben we in de omgeving een rondwandeling gemaakt.

Dag 13 (het schiereiland Dingle)
Na onze mislukte poging in Baltimore en de teleurstelling in Waterville, dachten we in Ventry meer succes te kunnen hebben om walvissen en dolfijnen te spotten. Dingle Bay staat namelijk bekend als één van de beste plekken van Ierland om dat te doen. Maar ook hier moesten we een tegenslagje verwerken. De boot vaart de komende dagen niet uit vanwege het slechte weer. Misschien donderdag wel, maar dan zitten we alweer bij ons volgende verblijf.

Na 2 droge dagen moesten we weer even wennen aan regen. Het was slechts één bui maar wel één die de hele ochtend en een deel van de middag in beslag nam. We hoopten naar de Blasket eilanden te kunnen gaan maar ook die boot voer niet vanwege het slechte weer. We hebben dus maar de auto gepakt en zijn over het zuidwestelijke deel van de transatlantic way, the slea head drive, van het schiereiland Dingle gereden. We zijn gestopt bij een ringfort maar dat hadden we beter niet kunnen doen. Ze hebben ontdekt dat ze overal geld voor kunnen vragen en dus moesten we € 2 p.p. betalen voor een ruïne die nauwelijks te zien was. Bovendien waaide en regende het zo erg dat we ondanks de paraplu nog zeiknat werden. We troosten ons maar met het feit dat we € 4 betaald hebben voor het voer dat we erbij kregen voor de schapen. Vrijwel alle andere bezienswaardigheden en uitkijkpunten hebben we dus maar overgeslagen.
Wel zijn we een kijkje gaan nemen bij een museum over de Blasket eilanden. Dat was binnen en dus goed te doen. Het grootste eiland, Great Blasket, was tot november 1953 bewoond. Toen moesten de laatste inwoners het eiland verlaten omdat er nog maar 26 over waren. Het museum laat het verhaal van de voormalige bewoners zien. Zij spraken voornamelijk Iers (Gaelic) en waren goede verhalenvertellers. Bezoekers raakten geïnspireerd en gingen naar de Blasket eilanden om Iers te leren en de verhalen (in het Iers) vast te leggen zodat de taal behouden bleef. Ierland heeft sowieso een aantal gebieden waar voornamelijk Iers wordt gesproken, de zogeheten Gaeltacht. Het westen van Dingle, waar wij nu zitten, is zo'n gebied.

Toen we het museum verlieten was het eindelijk droog geworden. We hebben de weg vervolgd en zijn alleen nog even gestopt bij Brandon Creek, waar St. Brandon (Brandaan) in 535 met 14 monniken naar Amerika zou zijn vertrokken. Onze route eindigde in Dingle waar we het centrum zijn ingetrokken om wat te winkelen en te eten.

Dag 14 (Ventry en Dingle)
In de ochtend hebben we rustig aan gedaan. Aan het begin van de middag zijn we op zoek gegaan naar de startplaats van een wandeling in Baile na nGall, zo'n 17 kilometer vanaf Ceann Tra. Maar hoe we ook zochten, we konden het beginpunt niet vinden. Omdat het inmiddels was gaan regenen besloten we om door te rijden naar Dingle en daar te gaan wandelen. Deze wandeling van ca. 7 kilometer voerde grotendeels over kliffen langs de Dingle Bay. Onderweg werden we getrakteerd op mooie uitzichten en zagen we diverse vogelsoorten: bontbekplevieren, graspiepers, wulpen, scholeksters en zoals bijna altijd witte/rouwkwikstaarten en roodborstjes. We hadden ook kans om Fungi te zien, een dolfijn die al jaren in de baai van Dingle rondzwemt. Maar die liet zich helaas niet zien. Op een paar spetters in het begin na, bleef het de rest van de route droog. Aan het eind van de rondwandeling kwamen we weer in Dingle uit waar we het Early Birdmenu hebben genomen (voor 18.30 is er een goedkopere kaart) bij The half door.

Dag 15 (route naar the Burren)
Vandaag onze langste reisdag. We zijn via de Connor Pass en de noordelijke route van het schiereiland Dingle naar Tarbert gereden waar we de ferry naar Killimer hebben genomen. Vervolgens zijn we gedeeltelijk via de noordelijke transatlantic way naar onze volgende overnachting gegaan: Cappabhaile House. Dit verblijf ligt 1 kilometer buiten Ballyvaughan in de Burren, een kalksteengebied. Inmiddels zijn we na Cork en Kerry nu aanbeland in de 3e county: Clare.

Na het inchecken hebben we een rondwandeling gemaakt: vanaf Cappabhaile House, via Newton Castle naar het centrum van Ballyvaughan, dat aan de Galway Bay ligt. Daar hebben we, in het enige restaurant dat open was, een hapje gegeten, waarna we zijn teruggewandeld naar ons verblijf.