The Burren en Connemara

Opnieuw bedankt allemaal voor de reacties.

@Robert en Anneke, Ierland is inderdaad prachtig. We hebben vaak mooie verhalen gehoord van mensen die er geweest zijn. Maar als je er dan zelf bent dan zie je eigenlijk pas hoe schitterend het land is.

@Harry, leuk dat onze reis herinneringen terugbrengt. En bedankt voor de aanvullingen van Boole. Altijd leuk om te kunnen zeggen dat je een historisch belangrijke collega hebt gehad.

Dag 16 (Doolin en Aran Islands)
Eindelijk een keer geen pech. De boottocht die we vooraf hadden gereserveerd naar Inis Oirr (Inisheer), één van de Aran Islands, voer vandaag gewoon uit. En dat ondanks de regen en harde wind in de ochtend. De boot vertrok vanaf Doolin, een klein toeristisch plaatsje aan de Atlantische Oceaan, op ca. 30 kilometer van Ballyvaughan. Om er te komen hebben we de route via Blackhead genomen, een prachtige deel van de Wild Atlantic Way.

We hadden al gehoord dat er in Doolin ook een dolfijn is die regelmatig vanaf de kant gezien wordt. En ook nu was het geluk aan onze zijde. Bij vertrek liet Dusty (op de Aran eilanden Sandy) zich een paar keer bij de boot zien.

Eenmaal op het eiland hebben we een fiets gehuurd en zijn we erop uit getrokken. Het weer was toen al aardig opgeknapt en de zon liet zich dan ook regelmatig zien. In 1960 is er een vrachtschip bij het eiland gestrand en het wrak is nog steeds te zien. Verder zijn er 2 kasteelruïnes te vinden: eentje uit de 19e en een andere uit de 15e eeuw. Aan de noordkant van het eiland bevindt zich een kolonie van een stuk of 8 zeehonden. Wij hebben er uiteindelijk maar 1 gezien, een gewone zeehond. Toen wij wat dichterbij kwamen om een foto te maken zat het beest een beetje onrustig om zich heen te kijken en leek in dubio: blijf ik liggen of ga ik toch het water in. Uiteindelijk trokken wij ons terug en kon het dier rustig verder luieren.

In de pub waar we gingen lunchen raakten we in gesprek met de barkeeper, een Ier die over 3 weken naar Nederland komt om bij kennissen in Zeeland te logeren. Later toen we de boot terug wilden nemen stond hij daar ook en stelde ons voor aan een Groningse vriend die een paar jaar geleden naar Ierland is verhuisd. Hij zwemt al jaren met dolfijnen, waaronder 6 jaar met Fungi in Dingle, en heeft Dusty (Sandy) ook al regelmatig ontmoet. Hij heeft daarvoor o.a. een grote staartvin bij zich.

De tocht die we hadden geboekt was inclusief een rondje langs de Cliffs of Moher, één van de hoogste en meest spectaculaire kliffen van Ierland. Je kunt er ook bovenlangs lopen en als je dan vanaf de boot die miniatuurmensen ziet staan dan zie je eigenlijk pas hoe immens hoog de kliffen zijn.

Bij terugkomst in Doolin hebben we gegeten bij O'Connors, waar live Ierse volksliedjes werden gezongen. Vervolgens zijn we via dezelfde mooie route als heen ook terug langs de Atlantische Oceaan naar Ballyvaughan gereden.

Dag 17 (de Burren)
Vandaag hebben we een groot deel van de Burren verkend. Er zijn verschillende bezienswaardigheden die je kunt zien of doen. Wij hebben eerst een bezoek gebracht aan Corcomroe Abbey, een abdij uit de 12e eeuw dat nog redelijk in tact is en waar veel graven liggen. Verder hebben een wandeling van ca. 40 minuten gemaakt door het Burren National Park. Daarna zijn we naar The Burren Perfumery gegaan, waar zeep en (dure) parfum wordt gemaakt met lokale producten en waar je door een in de 18e eeuw ontworpen kruidentuin kunt lopen. Vervolgens zijn we gestopt bij Cathar Connaill Stonefort, waar we alleen de maquette en winkel hebben bekeken omdat we de toegangsprijs te veel vonden. En als laatste Poulnabrone Portal Tomb, een hunebed gedateerd tussen 4200 en 2900 voor Christus.

We wilden daarna nog wandelen bij Black Head, een berg die uitkijkt over de Atlantische Oceaan, maar omdat het inmiddels behoorlijk was gaan regenen hebben we dat overgeslagen. We zijn in Fanore nog even bij het strand uitgestapt en vervolgens naar O'Donohue's gegaan om een hapje te eten. Daar werd ook weer traditionele Ierse muziek gespeeld. Het blijft erg bijzonder om te zien dat iedereen in Ierland naar de pub gaat en van folklore muziek geniet: jong, oud, gezinnen met kinderen, toeristen, het maakt allemaal niets uit. Erg leuk! Je zult in Nederland toch niet zien dat er volksmuziek wordt gespeeld in een bar of restaurant.

Dag 18 (onderweg naar Connemara)
Ons volgende verblijf, Ben Breen House B&B in Moyard, bevindt zich in Connemara. Omdat we toch pas vanaf 16.00 uur konden inchecken besloten we om eerst nog een toeristisch stukje van de Burren te rijden. In Kinvara zijn we even uitgestapt bij Dunguaire Castle, een 16e eeuws kasteel. De betaalde rondleiding in het kasteel hebben we overgeslagen. In plaats daarvan zijn we buiten om het kasteel gelopen om te genieten van het uitzicht en de vogels die er zaten (o.a. wulp, tureluur, wintertaling).

In Cong zijn we naar The Ashford Estate gegaan, een uitgestrekt landgoed met een schitterend groot kasteel, dat nu dienst doet als hotel. Verder bevinden zich diverse andere gebouwen, prachtige tuinen, een school voor valkeniers en zelfs een eigen golfcourse op het landgoed. Het kasteel is alleen voor hotelgasten dus daar mochten wij niet naar binnen. Wij hebben over het landgoed gewandeld en zagen o.a. mensen lopen met haviken op hun arm. Je kunt namelijk tegen betaling van 70 euro p.p. een uur met deze vogels, onder begeleiding van een valkenier, op pad gaan. Wij hebben daar zo onze twijfels over en besloten dit maar aan ons voorbij te laten gaan. Vanuit het landgoed zijn we naar Cong gelopen, een oud plaatsje met een deels bewaard gebleven abdij.

We hebben de route vervolgd over de Connemara Loop richting onze B&B. Daarbij passeerden we Kylemore Abbey en het nationaal park Connemara, waar we later nog naar toe gaan. Gegeten hebben we bij Oliver's in Cleggan, een dorpje op ca. 6 kilometer van Moyard. Deze keer geen live muziek!

Dag 19 (Connemara)
Vanmorgen zijn we naar Kylemore Abbey (Castle) gegaan, een kasteel dat Mitchell Henry tussen 1867 en 1871 voor zijn vrouw Margareth Vaughan liet bouwen. Margareth heeft er niet lang van genoten want 4 jaar nadat het kasteel klaar was, is ze door een noodlottig ongeval in Egypte (dissenterie) om het leven gekomen. Mitchell liet in de omgeving van het kasteel nog een Gothische kerk voor zijn vrouw bouwen. Zowel hij als zijn vrouw zijn vlakbij de kerk in een mausoleum geplaatst. In 1903 is het kasteel gekocht door de duke van Manchester die op een gegeven moment het onderhoud door gokschulden niet meer kon betalen. In 1920 hebben Benedictijner nonnen, die waren gevlucht uit Ieper in Belgie, het gebouw gekocht. Het heet sinds die tijd Kylemore Abbey.

Op ca. 1,5 kilometer van het kasteel heeft Mitchell een grote ommuurde tuin aangelegd, met glazen kassen zodat er verschillende groenten en fruit gekweekt kon worden (o.a. bananen, perziken, nectarines). Toen de Benedictijner nonnen het gebouw overnamen was de tuin al verwaarloosd. Daardoor zijn alle glazen kassen verloren gegaan. In 1998 hebben de nonnen, met hulp van investeerders en de EU, de tuin laten herstellen waarbij 2 glazen kassen zijn herbouwd. Je kunt met een shuttle bus naar de tuinen worden gebracht maar wij besloten om er naar toe te wandelen.

Na de lunch zijn we naar Connemara National Park gegaan waar we de Diamond Hill hebben beklommen, een berg van 445 meter hoog. Uiteindelijk hebben we in iets meer dan 2 uur naar boven en beneden gelopen over de goed aangelegde paden. Hoe hoger we kwamen, hoe harder het waaide. Het koste af en toe moeite je evenwicht te bewaren.

Dag 20 (Clifden en Omey Island)
Vandaag zijn we er weer met de auto op uit gegaan. Eerst zijn we naar Clifden gereden, een wat grotere plaats op ca. 10 minuten afstand van ons verblijf, waar we wat door de winkelstraten hebben gelopen. Daarna hebben we opnieuw de Wild Atlantic Way genomen waarbij we een aantal loops door Connemara hebben gemaakt. Ook hier werden we weer getrakteerd op mooie uitzichten over het veen, de meren en de baaien van de Atlantische Oceaan.

In de middag zijn we naar het eiland Omey gelopen. Ja, jullie lezen het echt goed. Je kunt bij eb van de vaste wal naar het eiland lopen. Wadlopen, maar dan anders. Op het eiland zijn we naar het strand aan de andere kant gewandeld waarbij we o.a. scholeksters en rosse grutto's zagen fourageren. Terug naar het 'wad' hebben we per ongeluk een survivaltocht gedaan die liep via het strand, door duinpannen, over afscheidingen van prikkeldraad of stenen muurtjes en door moerassige weilanden met koeien of paarden. 't Was even spannend of het zou lukken, waarbij we ook nog op tijd moesten zijn voor het laag tij.