Weer bergen en eilanden

Bok. Onze vakantie zit er helaas bijna op. Maar we genieten nog van de laatste dagen.

12 september 2011
We hebben landpension Skelin achter ons gelaten en zijn op weg gegaan naar onze laatste bestemming in Kroatië. Maar eerst hebben we een aantal stops gemaakt bij Visovac voor een mooiere foto en Burnum i.v.m. een opgegraven Romeins amfitheater uit de 1e eeuw en een bijbehorend museum. In de buurt is ook nog een waterval die we via een korte wandeling konden zien. Het geheel behoort tot het Nationaal Park Krka, waar we eergisteren een groot deel van hebben gezien.
Ons laatste adres is een stacaravan in Obrovac. We hadden verwacht op een grote camping terecht te komen, maar de verbazing was groot toen we op de plaats van bestemming aankwamen: er stonden slechts 6 mobile homes op een afgelegen plek in de heuvels met verder alleen een restaurant en een zwembad in de buurt. Het complex blijkt pas in mei van dit jaar open te zijn, dus er moet nog het nodige gebeuren. Zo zijn ze bezig met het bouwen van een wijnkelder en staat een receptie en kinderspeelplaats op de planning. Onze mobile home is wel van veel gemakken voorzien: tv, 2 douches, 2 toiletten, keuken met koelkast, 2 slaapkamers en draadloos en bedraad internet (eigen modem!).

13 september 2011
Bij aankomst in Obrovac heeft het toeristenbureau waar we in eerste instantie naar toe moesten voor de administratie en om te horen waar onze mobile home zich bevindt, nagevraagd of we nog een excursie naar de Kornati-eilanden konden maken vanaf Biograd. Dat bleek vandaag te kunnen. Dus moesten we weer op tijd opstaan want de boot vertrok al om 09.00 uur en we moesten nog 3 kwartier rijden om er te komen. De boot, waar we meteen leuk contact hadden met een stel Duitsers, vertrok in de mist, dus we kregen na een tijdje Titanic-ideeën. Opeens was de mist weg en waren we al bij de Kornati-eilanden. Soms net een maanlandschap met rijen kale heuvels, dan weer steile kliffen aan de westkant vanwege de erosie. Op het eiland Dugi Otok meerden we aan in een baai, waar we een vroege lunch kregen (karbonade, gegrilde vis en witte koolsalade). Verder kon je er wat rondwandelen naar uitzichtpunten en zwemmen in zee of in het Zilvermeer, dat warmer was dan de zee en 25% zouter. We kozen voor het Zilvermeer en merkten dat we door het zoutgehalte een groot drijfvermogen hadden. Om 17.00 uur waren we, enigszins verbrand, weer terug. Na zo’n lunch en een broodje aan boord hoefden we geen avondeten meer.

14 september 2011
Vandaag zijn we naar het Nationaal Park Paklenica geweest. Dit park is onderdeel van het Velebit-gebergte. Je kunt er een aantal wandeltochten maken, in verschillende moeilijkheidsgraden. We besloten een tocht van anderhalf uur naar een grot te doen en dachten daar, na een wandeling door een kloof, bij het betreffende bordje bijna te zijn aanbeland. Na een uur kwamen we erachter dat dit de tocht van anderhalf uur was. Rodney was bekaf en zeiknat toen we bij de grot arriveerden. En dat terwijl Gerlinde niet de klimgeit is!! We hebben uiteindelijk een hoogteverschil van zo’n 550 meter overbrugd!! De terugtocht was gelukkig wat eenvoudiger en verliep een stuk sneller. Rodney, eigenlijk geen daler, ging nu juist als een kievit naar beneden.
Terug bij onze mobile home zijn we het zwembad ingedoken om wat af te koelen. En dat werkte goed. Vervolgens hebben we ons laatste avondmaal in Kroatië op: traditioneel eten van producten uit de omgeving. Onder het genot van muziek van de Kroatische Dennie Christiaan en Demis Roussos. Het eten was trouwens erg lekker!!

15 september 2011
We hebben Kroatië verlaten en zijn aan de terugreis naar Nederland begonnen. Het was inmiddels afgekoeld tot een heerlijke 24 graden. We besloten om weer 2 tussenstops te maken: 1 keer in Oostenrijk en 1 keer in Duitsland. Omdat het toch op de weg lag zijn we ook nog even naar het meer van Bled (Slovenië) geweest. Een helder meer in een mooie omgeving met her en der kastelen en kerken. Vervolgens zijn we verder richting Oostenrijk gereden. Na een tocht van bijna 8 uur (met 3 kwartier wachttijd voor de Karawankentunnel) kwamen we om 17.00 uur aan bij de familie Kössler in Fell, het adres waar we ook op de heenweg hebben overnacht. De gastvrouw herkende ons meteen en vond dat we goed bruin waren geworden. Ze vond het erg leuk om ons weer te zien en vroeg meteen hoe de vakantie was geweest. Altijd leuk zo’n ontvangst! Het is wel weer even wennen om een lange broek aan te moeten.