Laatste dagen

Iedereen weer erg bedankt voor de leuke reacties. Hoewel het een kortere vakantie dan anders was en in een heel andere periode dan wij gewend zijn, zijn we erg blij dat jullie onze stukjes en foto's waarderen.

@Vincent, ik wist niet dat Oostenrijk jouw favoriete vakantieland was. Gaan jullie er dit jaar ook heen?

@Ineke, dieren in een dierentuin geeft inderdaad niet dezelfde kick als wanneer je ze echt in het wild ziet. Maar leuk blijft het natuurlijk wel. De Vogezen zijn vast en zeker ook mooi. Geniet nog van de mooie uitzichten en de wandelingen!!

@Gert Jan, we hebben je verhaal over de bergmarmotten in ons beste Duits aan de jager verteld. Hij moest er erg om lachen en zei dat het geen jagerslatijn was. Hij kende meer van dat soort verhalen. We hadden inderdaad begrepen dat jullie aan het verven zijn geslagen en om die reden later weg gaan.

Vrijdag hebben we een rustdag genomen. 's Ochtends lazen we op het balkon een boek, deden een puzzel of speelden met de smartphone. Het was bewolkt en behoorlijk afgekoeld, maar 's middags scheen de zon weer af en toe waardoor het opnieuw snel warmer werd. Aan het eind van de ochtend zijn we nog een keer naar het infocentrum van het Nationaal Park Hohe Tauern in Matrei gegaan. Behalve informatie over excursies hebben ze namelijk 4 etages met wetenswaardigheden over het park in filmpjes, opgezette dieren, etc.
Later in de middag zijn we naar Lienz (spreek uit Li-jens) gereden, een wat grotere plaats op ca. 35 minuten rijafstand van Obermauern. Daar hebben we een beetje door de stad gewandeld en een jodelende bergmarmot gekocht.
Vlak voordat we in Obermauern terugkwamen begon het weer te regenen. Zo gaat het nu bijna elke dag. Overdag schijnt de zon regelmatig en is het (erg) warm. Later op de dag volgt een (onweers)bui en koelt het flink af.

Zaterdag nam Sigi, de jager en man van Monika, ons mee de bergen in om op zoek te gaan naar wild. Doordat hij jager is mag hij met de auto op plekken komen waar andere mensen niet heen mogen. Hij reed een aardig stuk de bergen in en parkeerde de auto in de buurt van een hut. Om de hut te bereiken moesten we door de bush-bush hogerop klimmen. Eenmaal daar gekomen zagen we in de verte een ree en diverse gemzen. Ook stak een bergmarmot heel voorzichtig zijn kopje uit zijn hol, maar verder dufde hij toch niet te komen. Er moesten veel meer bergmarmotten zitten want we hoorden ze continu fluiten. We zijn wat verder omhoog geklauterd en kwamen zo onderweg nog meer reeën, gemzen en bergmarmotten tegen. Een jonge bergmarmot zat bovenop een grote kei van een hol nieuwsgierig de wijde wereld in te kijken, niet wetend dat wij vlakbij waren en zo een prachtige foto konden maken. De oppasmarmot zat ondertussen steeds te fluiten. Gaaf!! Steenbokken zijn we helaas niet tegengekomen, ondanks dat Sigi aangaf dat hij ze wel vaker op verschillende plekken in die omgeving heeft gezien. Wel werden we nog getrakteerd op edelweiss, een bloem die alleen in Oostenrijk boven de 2000 meter voorkomt. Erg bijzonder dus.

Zondag vonden we het weer tijd worden voor een bergwandeling. We zijn met de taxi vanuit Virgen binnen een half uur naar de Wetterkreuzhütte gebracht, een hut op 2.106 meter hoogte. Je kunt er ook met de eigen auto naar toe maar dat wordt afgeraden omdat de weg erg slecht is. Vanuit de Wetterkreuzhütte loopt een wandelpad van ca. een uur naar de Zupalseehütte, gelegen op 2.350 meter hoogte. Het toeval wil dat er vandaag ook een blaasfestival (Almblasen) werd gehouden bij de Zupalseehütte. Toen wij bij de hut arriveerden was het een drukte van jewelste. Er werd op dat moment een blindendienst gehouden waarbij de blazers tussen de preken van de priester door al wat van zich lieten horen. Wij hebben eventjes staan kijken maar zijn toen richting hut gelopen om een hapje te gaan eten. Dat bleek niet eenvoudig want de hut was afgeladen en er was nauwelijks plek. Wij vonden het beter om terug te gaan naar de Wetterkreuzhütte want ook daar kon je wel terecht voor een goede lunch.
Er liep nog een ander pad richting de Wetterkreuzhütte, dat via Legerle ging. Wij wisten niet precies wat Legerle was maar wel dat het pad over een hoge berg liep. Dat hebben we geweten. Het bleek een tocht van 2,5 uur te zijn die over soms hele smalle paadjes op hoge bergtoppen liep (hoogste punt 2.520 meter). Af en toe was het moeilijk om te bepalen waar het pad verder ging. Zelfs Gerlinde, die geen last heeft van hoogtevrees, vond dit wel spannend, al moet daarbij worden aangemerkt dat haar schoenen ook kapot waren. Maar we hebben het overleefd. Berg heil, zoals de Oostenrijkers dan zeggen, wat overigens niets te maken heeft met Hitler.

In de avond namen we afscheid van Sigi. Hij zou de volgende ochtend al naar zijn werk zijn en ons dan niet meer treffen. Hij gaf ons twee cadeautjes: gedroogde Edelweiss en een stukje bergkristal. Erg leuk en bijzonder!!

De volgende ochtend was het eveneens tijd om Monika gedag te zeggen. Ook van haar kregen we nog een klein presentje mee: een flesje steinpilzsalz. Jammer hoor dat we hier weg moeten gaan. Het is een zeer gastvrij pension waar je je vrij snel thuis voelt. En natuurlijk prachtig gelegen. Vanuit het pension kun je diverse wandelingen maken en van de prachtige bergen en de mooie natuur genieten. Wij kunnen het pension van harte aanbevelen. En door de speciale behandeling met de wildervaring was het voor ons natuurlijk sowieso helemaal geslaagd.

Omdat we de reis naar huis in 1 keer te lang vonden hebben we nog een nacht in een hotel in Manderscheid geboekt, gelegen aan de voet van de Mosenberg. Ook deze keer bleek het een reis met afgesloten wegen, wegopbrekingen, trage voertuigen en andere vertraging. Uiteindelijk deden we er 9,5 uur over om het hotel in de Eifel te bereiken.

Voordat we de volgende dag naar huis zouden gaan wilden we nog even een wandeling door de mooie omgeving van de Vulkaaneifel maken. Er loopt een wandelpad langs de rivier de Kleine Kyll naar de Wolfsschlucht. Van daaruit kun je een paar kilometer verder naar de top van de Mosenberg. Dat wilden wij wel, dus zo gezegd zo gedaan. Eenmaal daar gekomen zagen we bordjes naar een kratermeer, dus dat ook maar gedaan. Onderweg kwamen we nog een infopunt over vulkanen en een uitkijktoren tegen. Toen we op de plaats van bestemming aankwamen en we daarna het meer rond liepen kwamen we ineens een paar reetjes tegen, die ons nieuwsgierig in de gaten hielden. Leuk hoor!!
Toen we terug wilden naar Manderscheid vonden we geen bordjes naar ons hotel. Wel konden we terug naar waar we vandaan kwamen, maar dat zou dan meer dan 9 kilometer over hetzelfde pad zijn. Voor ons gevoel moest het hotel dichterbij zijn. De eerste zijweg die we namen bleek ook een pad om het meer te zijn, maar dan wat hoger. Na twee rondjes zijn we maar richting Bettenfeld gelopen, een dorpje voor Manderscheid, hopend op een bordje naar het hotel. Dat was er gelukkig ook, slechts 2,9 km nog te lopen. Maar daarna kwamen er geen bordjes naar het hotel meer. Dan maar kiezen voor een pad richting Wolfsschlucht. Dat zou nog 3,8 km moeten zijn. Langer maar dan kwamen we tenminste wel weer terug op de weg naar het hotel. Om een lang verhaal kort te maken: de wandeling duurde uiteindelijk 4,5 uur. Pffff, fijn hoor als er geen goede verwijzingen staan!!

De reis terug naar huis verliep gelukkig zonder veel opstoppingen en drukte. Om dinsdagavond 20.10 uur openden we de deur van ons stulpje in Poortugaal. Het ging gelijk regenen, welkom in Nederland.

We zijn van plan om later in het jaar nog 1 of 2 weken weg te gaan. Misschien gaan we wel terug naar pension Alpenhof in Oostenrijk. We hebben Sigi gezegd dat we graag nog een keer met hem op pad willen maar dan alleen als hij zorgt dat de steenbokken er zijn. Maar ach, ook een andere bestemming is mogelijk. We zien het wel. Eerst maar eens kijken of het Rodney bevalt bij zijn nieuwe werkgever. Hoe dan ook, tot later!!!